İmkân, insanoğluna birçok kolaylıklar sağlıyor ama aynı zamanda onu yalnızlaştırıyor. Benim çocukluğumda traktörden, kamyondan başka araç yoktu sanki. 3-5 kilometrelik mesafeler genelde yayan kat edilirdi.

Bu bayram hep eskileri düşündüm. O imkânsızlıklara rağmen bayramlarda akrabalar, dostlar ziyaret edilirdi. Yaşlı,genç, sıcakta, soğukta yollara dökülür bayram ziyaretlerinde bulunurlardı. 

Şimdiki imkanlar o dönemle mukayese edilemeyecek kadar geniş. Ailelerin çoğunluğu bir binek araca sahip ancak bu durum akraba, komşuluk, dostluk ilişkilerini olumsuz etkiliyor. Bayram denince artık tatil akla geliyor. “Modern insanın yalnızlığı”na hızla yaklaşıyoruz.

Bayram ziyaretleri artık istisnai hal aldı. Birden fazla insanın bir araya geldiği her yerde en çok konuşulan para pul oldu. Müthiş bir kültür bunalımı.

Günümüzde hem insanlık hem de iki milyara yaklaşan İslam dünyası bir dizi sorunlarla karşı karşıyadır. Elli kusur İslam ülkesi bu sorunlarla iç içe olduğunun ne kadar farkında? Farkında olabilseydi çözümü ve mutluluğu kendi dışında başka adreslerde aramak yerine kendini yeniden tanımlama ve kendiyle yüzleşmek ve kendi değerlerini keşfetmekten başka bir çarenin olmadığını görürdü/görürdük.

İslam dünyası ve Müslümanlar olarak, klasik dini bilgi mirasımızı bugüne taşımada, dünyadaki baş döndürücü değişim karşısında savrulmak yerine tutum belirlemede, Kur’an ve sünneti anlamada, İslam’ın evrensel davetini algılamada ve temsilde ciddi sorunlarımızın varlığı açıktır. Daha vahimi bütün bunların faturasının İslam’a çıkarılmasıdır.

Mısırlı İslam âlimlerinin sıkça tekrarladığı ve tartıştığı, “İslam dini Müslümanların yüzünden mahcup durumdadır” sözü doğru olduğu kadar Müslümanlar için uyarıcı olmasını diliyorum.

Ben bayramları sadece çocukların sevinci için önemsiyorum. Onların renkli  giyimleri, gülen yüzleri, saf ve temizlikleri, gülüşleri, koşturmaları, ümitleri… Biz yetişkinlere gelince bayramlar artık hiçbir şey ifade etmiyor, tatilin dışında.

Eskiden, çok değil birkaç yıl öncesine kadar bayramlarda yetişkinler yeni elbiseler giyerlerdi. Bir estetik vardı giyimde. Şimdi dizlere kadar kısa bir pantolon, bir tişört, saç sakal karışık bir vaziyette insanlar cadde ve sokaklarda rahatça geziyor. Bazen düşünüyorum insan kendine niçin saygı duymaz?

Günlük hayatımızı kendimiz zorlaştırıyoruz. Kısa pantolonla, saç sakal karışık halde insanların içinde dolaşmayı özgürlük sanacak kadar basitleşmiş isek artık düşüncenin bir hükmü yok. Düşünmek, öğrenmek, bilmek, hayal etmek… Bunların yerini gürültü, kuralsızlık, çöp, kirlilik aldı.

Çocuklar sevindikçe bayramları seveceğim.