Kadıköy’de, İnönü‘de, Sami Yen’de İstanbul’a karşı sayısız zaferle dönen Bursaspor, dün Arnavutköy’ün Bolluca Mahallesi’nde resmi bir lig maçına çıktı. Her ne kadar bazılarımız halâ kabul etmekte zorlanıp içine sindiremese de 1963 yılında kurulan yeşil beyazlı kulüp, kendisine hiç de yakışmayan, seviye olarak 3. Lig’de oynuyor… Hem de düşme hattının etrafında dolaşıyor.

Tablo çok karanlık gözükse de önümüzdeki yıllarda yeniden ait olduğumuz yere çıkacağımıza yürekten inanıyorum. Bu, zor olsa da, bir gün olacak…

Geçen hafta Isparta 32 karşısında kötü oyununa rağmen 1 puanı kaçıran ve üst sıralara tırmanma adına önemli bir fırsatı teperek sahadan mağlubiyetle ayrılan Bursaspor, dün İstanbul’da yine yokları oynadı. Aynı Isparta maçının ilk 80 dakikası, bu kez 90 dakika gösterimdeydi. Bir maçtan çok hayal kırıklığını izledik.

Oyun namına hiçbir şey ortaya koyamayan, oyunu da geçtim, mücadele anlamında dahi ayakta kalamayan ve sahada yürüyen bir Bursaspor’u görmek içimiz sızlattı. Futbolda yenmek de yenilmek de var… Ancak bu kadar kabullenmişlik Bursaspor armasını taşıyan hiç kimseye yakışmıyor. Bu rezilliğin açıklaması da yok! Her seferinde aynı şeyi yapıp farklı sonuç beklemek hayalcilikten öteye gitmiyor maalesef…

Halı sahada yenmeyecek türden golleri kalesinde gören Bursaspor, belli ki dersini hiç çalışmamış. Ya da yanlış çalışmış. Kötü oynayabilirsin ama kötü mücadele edip kötü koşamazsın. Gollerden sonra bir futbolcu dahi isyan etmez mi ya! Bu kadar mı yani… Herkes sorumluluktan kaçıyor.

İsmail Hocam, evet iyi niyetlisin, hepimiz de öyleyiz. Bursaspor’un başarısını istiyoruz hepimiz. Düzce ve Menemen maçındaki savaşçı takıma iki haftada ne oldu böyle? Bildiğimiz kadarıyla maaşlar tıkır tıkır yatıyor. Başka bir sorun mu var? Önlem alıp devre arasında gerekli hamleleri yapmazsak neler olacağını biliyoruz değil mi Bursaspor yönetimi!