Maalesef çember iyice daraldı.

Dünyayı etkisi altına alan koronavirüs artık her evin kapısını çalıyor.

Vakaların boyutunu görmek için resmi bilgiye ihtiyaç yok, her şey ortada.

Herkesin ya başına geldi, ya da yakını, komşusu Covid’le boğuşuyor.

Peki bu süreçte neler yaşanıyor?

Tedavi gören tanıdıklarımdan aldığım bilgileri sizlerle paylaşmak istiyorum.

***

Öncelikle hassas grupta yer alan genç bir kardeşimizle başlayalım.

Yoğunluktan kaçmak için merkezdeki hastaneler yerine Kestel’e gitti.

Buradaki kamu hastanesinde saatlerce bekledikten sonra yapılan testin sonucu e-devlet üzerinden sisteme düştü; pozitif.

İlaçlar evine gönderildi.

Genel durumu iyi.

Sadece koku alamıyor.

***

Saygıdeğer bir ağabeyim ve ailesi de karantinada.

Önce yanlarında yaşayan koah hastası yaşlı babaları rahatsızlandı.

Hastaneye götürdüler, amcanın röntgen vb. çekildi ilaç verilerek eve gönderildi.

Ateşi yükseldi.

Neler oluyor derken…

Ailenin genç bireylerinden biri daha kendini halsiz hissetti.

Bu defa özel hastaneye gittiler.

Covid testi yapıldı ve sonuç beklendiği gibi!

Ardından ailenin iki bireyi aynı özel hastaneye koştu.

Onlar da Covid.

Hepsinde şikâyetler aynı gibi…

Halsizlik, sırt ağrısı, ateş, hafif öksürük…

Biri küçük çocuk ailenin diğer iki ferdinde sorun yok.

Sağlık görevlisi aramış, Bursa’daki vakaların çok yüksek olduğunu, birçok kişinin sorunsuz atlattığını belirterek moral vermeye çalışmış ve eklemiş: “Nefes almada sorun olursa bize bildirin.”

***

Başka bir arkadaşım arka arkaya iki yakınını kaybetti, ancak koronavirüsten değil.

‘Önlemler çerçevesinde’ cenazeye gittiler.

Bir iki gün sonra yaşlı anne ve babası rahatsızlandı.

Ambulans çağırıldı, hastaneye götürüldüler.

Covid-19 testi yapıldı ve sonuç pozitif.

Onlara hastanede refakat eden arkadaşım da, bir gün sonra rahatsızlandı.

Anne babasını götürdüğünde hastanedeki tabloyu gören meslektaşım, sosyal güvencesi olmasına rağmen özel hastaneyi tercih etti.

Muayene ve testler için 370 lira civarı para ödedi.

O da virüsten kaçamadı.

‘Geçmiş olsun’ demek için aradığımda nasıl olduğunu sordum.

‘Şimdi iyiyim. Bir-iki gün ayaklarım çok ağrıdı, hafif de bir öksürük vardı’ dedi.

Onun da durumu iyi.

***

Yine tanıdığımın kayınpederi yakalandı bu illet hastalığa ve 2-3 saatlik beklemenin ardından ancak Mudanya’daki yoğun bakımda kendisine yer bulunabildi.

Başka bir arkadaşım ise, anne babası yakalanınca test yaptırdı. Sonuç pozitif çıkmasına rağmen hiçbir rahatsızlık yaşamadı. İki hafta evde kaldı, şimdi işinde gücünde.

Örnekler böyle uzayıp gidiyor.

***

Dilerseniz sağlık kanadından da duruma bir göz atalım.

Geçtiğimiz günlerde gazetemizin deneyimli muhabiri Derya Demir Pınar’ın sorularını yanıtlayan yeni İl Sağlık Müdürü Fevzi Yavuzyılmaz, Bursa’daki 25 bin civarındaki sağlık çalışanının 2 bin 500’e yakınının karantinada olduğunu açıkladı.

Belli ki şifa dağıtan sağlık çalışanlarımız herkesten çok daha zor durumda.

Bu, ister istemez hastanedeki hizmete de yansıyor.

Covid-19 tedavisi gören hastalar için ‘refakatçi’ ilanları görmeye başladık.

***

Bu tablo, bana göre şunlara işaret ediyor:

Artık herkes ‘eninde sonunda beni de bulacak’ demeye başladı ki bu hiç sağlıklı bir düşünce değil; rehaveti bereberinde getirir.

Kamu hastanelerinde ciddi bir yoğunluk var.

Birçok kişi mecburen özel sağlık kuruluşlarına gidiyor.

Doktorlar, hemşireler çok zor şartlarda ve büyük risk altında çalışıyor.

Acil yeni önlemlerin zamanı geldi de geçiyor…

Vatandaşın her zamankinden daha fazla dikkatli olması şart.

‘Virüsün öldürücü gücü azalmaya başlamışa benziyor’ diyeceğim ama Sağlık Bakanlığı’nın açıkladığı rakamlar ve bundan farklı olarak İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun geçtiğimiz hafta İstanbul için aktardığı defin sayısı, ‘bu ifadeyi kullanmak için çok ama çok erken’ olduğunu gösteriyor.

Ve tabii ki…

Bu zor süreçte çok sayıda ailenin geliri azaldı.

Buna karşın kışla birlikte giderler arttı.

Vatandaşın devletin sıcak eline ve toplumsal dayanışmaya en çok ihtiyaç duyduğu zaman…

İşte bu zaman!