Titredi tüm bedenim toprağında

gezerken…

Binlerce şehit, hepsi birbirinden yi-

ğit…

Unutulmaz destan yazmışlardı.

Kaderi yazan kalem ise noktayı zafer-

le koymuştu.

*

Onların can verdiği siperlere girdim…

Tüylerim diken diken oldu.

Önce biraz ürktüm, sonra gururlan-

dım.

Kendimi bir an şehitlerimizin yerine

koydum…

Üstüme bomba yağdıran uçak gürül-

tüleri kulaklarımı sağır ediyordu.

Ateş altında kalmıştım ve mermiler

oraya buraya düşüyordu…

Sahi…

100 yıl önce yaşanan o cehennemde,

şimdi içinde bulunduğum siperde ben de

olsaydım ne yapardım acaba ?

Korkudan kaçar mıydım?

Sonra; dün yanımda savaşırken ölen

ve ölecek olan arkadaşlarımı düşündüm.

*

Kaçmak mı?

Asla…

Ben de bu vatan uğruna ölmeye ha-

zırdım.

100 yıl sonra ahkâm kesmek kolay

tabii.

Nutuklar, şiirler…

Gidip girin o siperlere. Ama yalnız ka-

lın bir an. Bakalım ne hissedeceksiniz?

*

Kendinizi test edin benim gibi…

Boğaz girişinde gürleyen top ateşlerini

duyun. Gecenin karanlığında etrafı-

nızda uçuşan mermi seslerini dinleyin.

Sonra, ölmeyi ve öldürmeyi düşü-

nün.

*

Şiirleri, nutukları, törenleri bırakın bir

tarafa…

Bir düşünün bakalım…

100 yıl önce dün, “Çanakkale ge-

çilmez” hale nasıl gelmiş.

Nasıl akmış onca kan…

*

İçinizde hissedebilirseniz şayet…

İşte o zaman; Atatürk’ün adını anma-

dan önce abdes almanız gerektiğini an-

larsınız.