Ankara Kızılay Meydanı’nın her anı, cıvıl cıvıl gelir bana.

Başkent’in makine misali düzenine meydan okurcasına, ayrı bir havası, farklı bir tınısı çökmüştür sanki bu meydanın üzerine.

Buluşma noktasıdır Kızılay.

Flörte başlayacak gençlerin ilk imtihan yeridir.

Huzur yürüyüşleri için biçilmiş kaftandır.

Sigara tüttürüp, keyfince kafelerinde bir yudum çay içmektir.

Öyle bir meydandır ki Kızılay, Ankara’da yaşamayan bir kişiye bile bu satırları yazdıracak kadar değerlidir.

Ama önemlisi Kızılay, yaşamın ta kendisidir.

Kahpece bir saldırıyla onlarca kişiyi yaşamdan koparacak, ölümün yakışmadığı dünyadaki en son meydandır Kızılay.

Terörün amacı var ama vicdanı yoktur.

Hedefi bellidir ancak nereden, ne zaman geleceği belli değildir.

Masum insanları hedef alır ama saldırılarına meşruiyet kazandırmak için türlü gerekçeler sunar.

Ama en büyük amacı, toplumu sindirmek, korku salmak, savaş açtığı devlete diz çöktürmektir.

Ölen yurttaşlarımıza yas tutalım ama sinmeyelim, tedbirli olalım ama korkmayalım.

Hiç kimseyi ötekileştirmeden, kimseyi suçlamadan, kardeş kavgasına meydan vermeden, telafisi mümkün olmayan iç çatışmalara alan açmadan, yumruk misali bütünleşelim.

Çünkü tek sorumlu var bu saldırıda da, o da Kızılay’ı kana bulayan terör örgütü.

Canlarımızın acısını kalbimize gömerek, ayağa kalkalım.

Ayrılıkçı terörü ancak 80 milyonun nefesi boğar.

Bugün başka bir şey yazmak içimden gelmiyor.

Başımız sağ olsun…