Güvenlik kaynaklarından alınan bilgiye göre, Nusaybin’de bölücü terör örgütüne yönelik operasyonlar kararlıkla devam ediyor. Operasyonlar kapsamında 16 Mayıs’ta Zehra K. adlı teröriste ait bir not defteri bulundu.

 

Defterde kadın teröristin örgüte katıldıktan sonra yaşadığı bunalımlara, çaresizliklere ve pişmanlıklara ilişkin ifadeler yer alıyor.

 

Terörist, defterin 29 Nisan tarihli sayfasına, örgüte dava için değil hayattan sıkıldığı için katıldığını, örgüte katılarak büyük bir hata yaptığını, kardeşlerinin böyle bir hata yapmamaları gerektiği yönünde not düştü. Notlarında özellikle annesine, babasına ve kardeşlerine duyduğu özlemi dile getiren terörist, çok büyük acılar çektiğini, örgüt ele başlarının kendilerini adeta bir piyon gibi kullandıklarını, arkadaşlarının çoğunun öldüğünü, kendilerini de bekleyen sonun ölüm olduğuna ilişkin detayları anlattı.

 

“Beni bu hale getiren de örgüttür”

 

Teröristin, “Bu notlar kimin eline geçerse lütfen aileme yetiştirin, bu istek vasiyetimdir.” ifadelerine yer verdiği defterde yer alan notlardan bazıları şöyle:

 

“Kardeşim Ramazan ve Aptullah’a …Ramazan kardeşim özellikle sana yazıyorum, ben öldükten sonra sakın katılım yapma. Ben bir dava üzerine gelip katılmadım, bu hayattan sıkıldığım için, zeynosuz kaldığım için. Beni bu hale getiren de örgüttür. Her şeyi bu hale getiren, her şeyi yıkıp geçen bunca ölümün sebebi gene örgüttür. Onları hala da sevmiyorum ve sevmicem de. Hayatınıza bakın hiçbir şeyi takmayın çünkü bu dava gereksiz ve boş bir davadır. Hepimiz de bir piyonuz, kim güçlüyse daima güçsüzü yeniyor. Senden tek isteğim odur ki bu örgütün içine asla katılma…Canım Anneme (Helima’ya şirin kadın) …Size kızdık dağa çıktık ooff oof annem bilsen ne kadar acı çekiyorum, bilsen ne kadar yanıyor bu yüreğim bir türlü kendime gelemedim…Abim Delil’e…Benim hayatı soracak olursan kötü gidiyor. Arkadaşlarımın yarısı şehit oldu bir sürüde yaralı var moralim sıfır ah be abicim o kadar kuşkum var ki…keşke bu hayata düşmeseydik, keşke dağ illetine çıkmasaydım, ne bileyim anlık bir öfke ve kin bizi ne hale soktu…”