Ord.Prof. Süheyl Ünver (1898-1986)

1960-1967 yıllarında İstanbul Tıp Fakültesi’nde okurken Ord.Prof. SÜHEYL ÜNVER Bey “Deontoloji” hocamızdı. Süheyl Ünver hocamız haza bir İstanbul beyefendisiydi, çok zarif ve hoşgörü sahibiydi. En büyük özelliği ise çok çalışkan olmasıydı. Çok okur, çok yazar, sohbetleriyle devamlı etrafa ışık saçardı. Aynı zamanda Melami Meşreb Tasavvuf ehliydi. Aynı zamanda yaşayan Kuşadalı İbrahim Efendi, Tırnovalı Ahmet Hamiş Efendi ve Balıkesirli Abdülaziz Mecdi Efendi gönül ve sohbet dostlarıydı. Süheyl Ünver hocamızın derslerindeki sohbetleri çok ibretli, faydalı olurdu. Ders verdiği salon çok kalabalık olurdu. Bende bir öğrencisi olarak derslerinden çok notlar alırdım. Onlardan seçtiklerimiz bazıları şöyleydi:

– Mal o değildir ki, el için toplayasın, başkasına miras bırakasın ve hesabı sen veresin

– Benim iki kiralık katilim var: Bay Sabır ile Bay Zaman, işimi onlara gördürüyorum.

– İnsan büyük adam olmalı, ama büyük adamım diye ortaya çıkmamalı

– Dışın âlemle beraber, için Allah ile beraber olsun

– Konuşmasını çabuk öğrendim, susmasını öğrenmek için ihtiyarlamam gerekti

– Politika da akıllılar lider, kurnazlar zengin, aptalla ise mücadele eder

– Kendinizden bahsetmeyiniz, eseriniz konuşsun

– Şahıs olmaktan kurtulun, şahsiyet olun

– Bu kabiliyet bende yok demeyin Allah’ın gücüne gider

– Kıskanmanın bir akıl hastalığı olduğunu unutmayın

– Yaşını başını al, ama yaşlanma

– Hadiseler yarım yamalak öğrenenleri tasfiye eder

– Bugünün değil yarının meşhuru olun

– Kültürü olmayan insanın kafası tam işlemez

– Kuvvetli insan kim? Susan insan

– Kader gayrete âşıktır

Rahmetli Süheyl Ünver hocanın buyurduğu gibi kader çalışmamıza bağlıdır. Ama kaderimiz bir şeye daha âşıktır. Bunu izin verirseniz hayatımdan bir örnekle anlatayım. Tıbbiyede okurken çok zorlanıyordum, ders kitaplarımı alamıyordum. Patoloji dersini laboratuvar çalışmalarına üç gün üst üste devam edememiştim. Patoloji hocamız beni çağırdı, çok kızmıştı. Hocama durumu anlattım ama beni dinlemedi, şimdi sana laboratuvar çalışmaları için imza vermeyeceğim, bir sene okula devam edemeyeceksin seneye laboratuvar çalışmalarını tamamlayınca sana imza vereceğim dedi.

Çok üzgündüm, Ramazan ayıydı, oruçluydum. Perişan bir halde Eyüp Sultan hazretlerini ziyarete gittim, ziyaretimi yaptım, ikindi namazı okundu camiye girdim, en önlerde namazı kıldım. Namaz bitti, cami tamamen boşaldı ama ben ellerimi açmış hala dua ediyorum. Camiden çıkmak istemiyorum… Sağ omzumu bir el kavradı “Evladım ben de rabbime dua ettim, bu delikanlı ne istiyorsa ver” diye başında sarığı, nur gibi sakallı, yeşil kaftanlı sevecen bir amca. Hemen kalktım elini öptüm. Evladım bana MEDİNELİ HACI OSMAN derler… Hacı Osman Akfırat, “Beykoz Büyük Cami’de imamım, ziyaretime gel” dedi…

Ertesi gün fakülteye girdim, öğrenci defterini alacağım, bir sene devam etmeyeceğim. Ağladım, Patoloji hocamızın yaşlı bir sekreteri vardı, beni görünce çok üzüldü, “Defteri almaya geldim” dedim… Defteri verirken o da çok üzüntülüydü adeta eli titredi, defterimi verdi.

Açtım baktım ki, hocam hepsini imzalamış.

“HOCAM İMZALAMIŞ” diye bağırdım, sekreter hanım hemen elimden defteri aldı, açtı baktı; “Sus oğlum sus… Ben hocanın 29 senedir sekreteriyim böyle bir şey yaptığına ilk defa şahit oluyorum, şimdi ben buradaki kayıtları düzelteyim de sen yoluna devam et oğlum, gözün aydın.”

Sevinçle okuluma devam etmeye başladım. Bir iki ay içinde Yurt ve Kredi Kurumu’ndan 242 lira bursum çıktı, kalacak yurt nasip oldu… Daha sonraları hiçbir yokluk, sıkıntı görmeden Tıp Fakültesi’ni bir gün bile geciktirmeden bitirdim.

Kader, gayrete âşıktır demişler ama kaderimizin çok güzel bir sevgilisi varmış o da “DUA” imiş.

Ben ki… Rahim-u Rahmanım

İste benden her şeyini

Darda koymam hep veririm

Hem tuzunu, hem şekerini