Büyük İskender, ünlü filozof Aris-

to’ya bir mektup yazmış…

“Zaptettiğim topraklardaki in-

sanları, tahakkümüm altında tuta-

bilmek için neler yapmalıyım?” di-

yerek görüşünü sormuş:

-Ülkenin ileri gelen insanlarını

sürgüne mi göndereyim?

-Bunları hapse mi atayım?

-Kılıçtan mı geçireyim?

***

Aristo cevap vermiş…

-Sürgünde toplanıp sana karşı

başkaldırırlar.

-Hapse atsan, hapishaneler mili-

tan yuvası olur, kontrolden çıkarlar.

-Kılıçtan geçirirsen, onlardan

sonraki kuşak intikam hırsıyla bü-

yür, tahtını sallar.

***

Aristo’nun son nasihatı ise şöyle:

“İnsanların arasına nifak tohum-

ları ek…

Birbirleriyle savaşınca, hakem

olarak kendini kabul ettir. Ama an-

laşmaya giden bütün yolları da tıka-

mayı unutma.”

***

Aslında bu model bize hiç yabancı de-

ğil…

Açılım maçılım derken, bir de bakmı-

şız ki kendi ülkemizde kiracı oluvermişiz.

 

Koltuk sevdası

 

Hep okuruz, “30-40 yıllık baş-

kan güven tazeledi” diye…

Gerçek öyle midir peki?

Başka kişilere şans verilmemesi mi-

dir?

Yoksa gerçek; derneklerdeki ve si-

yasette bu tür kişilerin elindeki gücü

kaybetmek istememesi midir?

***

Bu ciddi anlamda tartışılmalı…

Bu insanların amacı başta yararlı

olmak iken, yıllar geçtikçe hayatlarını

mevkilerine göre düzenler, gitmeleri

gereken zamanı bir türlü kestiremezler.

***

Zirvedeyken bırakmak nedir bil-

mezler…

Sonrasında; çevrelerine yarardan

çok zararları dokunmaya başlar.

***

Koltuk güç olarak algılanır…

İşte tam bu noktada…

Seçenlerin, seçecekleri insanların

ne getirip, ne götüreceğine dikkat et-

meleri gerekir.

***

Unutmayın…

Bazı insanlar gelince, bazı insanlar

da gidince güzeldirler.