Dünkü yazımız ilgi gördü…

Kısaca hatırlayalım;

Hemşeri derneklerinin üzerinden

kültürü yaşatmak bahanesiyle, ticaret

yapmak.

Ve, yüksek kiralar ve vergi ödeyen

FSM Bulvarı esnafının mağduriyeti.

 *

O çadır Bursa’ya yakışmıyor…

Veya amacına uygun hale

getirilmeli.

Amaç nedir?

Yani, diğer illerden göç eden

vatandaşlarımızın gerçek kültürlerini

yaşatacak etkinlikler olmalı.

*

Oysa çadır, bir rant kapısına

dönüşmüş…

Daha vahimi; satılan ürünler açıkta

ve her türlü hijyenden yoksun,

içeriğindeki katkı maddeleri kontrol

edilemeyen ürünler halinde satılıyor.

*

İşin başka bir boyutu ise Maliye

konusu…

Bulvar esnafı yüksek kira ve

vergisini öderken, kendilerine rakip

olan çadır esnafı ise ne fiş kesiyor ne

vergi ödüyor.

*

Tüm bunlar ne adına yapılıyor?

Söyleyelim…

Hemşeri derneklerinin etkinlikleri

bahanesiyle rant sağlamak…

*

Kültür nasıl yaşatılır…

Herhangi bir ilimizin şairi, kitabı,

müziği, tarihi, tanıtıcı konferansları ve

sosyal projeleri illerin kültürünü ortaya

çıkarır.

Peynir, döner, kayısı, nohut, fasulye

satarak para kazanmak, kurnazlıktır.

*

Sizi şimdi 17 – 20 Ocak tarihlerine

geri götürmek istiyorum…

Mustafa Özdal ve Selahattin

Adıgüzeller kardeşlerim köşelerinde

çok önemli olan bu konuya

değinmişler.

Ali Nur Aktaş’ın hemşeri

derneklerini Merinos’ta yer vermeme

kararından sonra nasıl tehdit edildiğini

yazmışlardı.

*

O zihniyet şöyle demiş…

“Bunun ön seçimi var, erken

seçimi var. Unutmayın ki 3

milyonluk Bursa’da yaşayan

Bursalı sayısı sadece 500 bindir.”

İşte o gün Bursalıları azınlık

konumuna düşüren zihniyet, o çadırda

Bursalılara ne idüğü belirsiz  ürünleri

satarak para kazanıyor.

*

Bu oy tehditleri bazı derneklerin

hangi amaçlara hizmet ettiklerini

açıkça ortaya koyuyor…

Bizim gibi iyi niyetli düşünenler ise,

ötekileştirmedikleri tarafından

ötekileştiriliyor.

Bu da olayın “mikro

milliyetçilik” tarafı.

Vahim ama gerçek…