Ortalık toz duman. Tat tuz yok. Elektrikler kesiliyor. Zor şartlarda, kısıtlı imkanlarla okuyup, Türk Adaleti için gecesini gündüzüne katan Cumhuriyet Savcısı Mehmet Selim Kiraz odasında hunharca öldürülüyor.

Bütün bunlar olup biterken, spor konuşup, yazmak çizmek…

Ama bizi biz yapan, bütün yapan, Millilerimiz için 2 kelam etmeden olmaz.

Millilerimize geçmeden önce neydik, ne olduk? Ne olacağız? Sorularına öz cevaplar vererek başlayalım.

– Yan yana oturup maç izlenir

– Tükürük köftesini alıp eşle, dostla, çocuklarla maça gidilir

– Güzellikler de acılar da paylaşılır

– Kırmızı beyaz olunca diğer renkler unutulur

– Çekirdekler daha bir keyifle çitlenir

– Özetle “Yenildik ama ezilmedik” günleri futbol olarak değil ama hayattan keyif alma, mutluluk adına güzel geçerdi…

Şimdiler de;

– Tahammülsüz, hoş görüsüz

– Kazanmak için her şeyin mübah sayıldığı

– Rekabetin yerini kin ve öfkenin aldığı

– Para uğruna, olup olmayacak uygulamaların devreye sokulduğu

– Adına “global futbol” denilen bir dönemden geçiyoruz.

Peki siz keyif alıyor musunuz şu dönemden?

Fatih Terim de Lüksemburg maçı öncesi oldukça mutsuzdu. Milli duyguların yavaş yavaş körelmesinden, umursamazlıktan, ay yıldızın önüne başka renklerin konmasından mutsuzdu…

Haklı mı? Sonuna kadar haklı. Fatih Hoca’nın haklı olduğu bir başka taraf ise kadro seçimiydi.

Volkan, Şener, Serdar, Ozan, Harun ve Enes… Bursaspor’un tarihinde bir ilk; 6 oyuncusu Milli Takıma davet edildi. Harun dışında 5’i de Milli formayı giydi. Bana göre kusursuz oynadılar. Tüm Bursasporlular ve Bursa gibi büyük bir gururla izledik. Bravo çocuklar, o kutsal formanın hakkını verdiğiniz için. Bravo alt yapının emektarları, bravo Şenol Hoca; futbolları kadar, karakterli oyuncular yetiştirdiğiniz için…