Öncelikle şunu belirtmek istiyorum; böylesine önemli bir turnuvayı yerinde izlemek, bu havayı teneffüs etmek, ambiansı yaşamak çok keyifli.

Maça gelirsek; her iki takım oyuna kontrollü başladı. İlk 20 dakika birbirlerini yokladılar.

20. dakikada sahaya maçın yıldızı Modric çıktı ve ağırlığını koydu. Srna’yla birlikte maçın gidişatına yön veren kilit adamlar oldular. Yıldız oyuncu olmak işte böyle bir şey.

1-0 yenildiğimize bakmayın, daha farklı bir skor olabilirdi. Rakibin direkten dönenlerle birlikte net 6 pozisyonu vardı.

Biz ne yaptık derseniz; ilkyarıda Ozan Tufan’ın kafa şutu hariç futbol adına hiç bir şey yapamadık. Rakip oynadı biz seyrettik. Çok dağınık, kopuk bir görüntü verdik.

Umutsuzluğa girmeye gerek yok ama bu futbol bu mağlubiyet işimizi zorlaştırdı.

Önümüzdeki İspanya ve Çek maçları daha da zor geçecek.

En iyi 3. olacak 4 takımın son 16’ya kalması bir avantaj. Lakin, daha çabuk düşünmek ve oynamak zorundayız.

Maçın hakemi Eriksson’a bakacak olursak; bize ters gelen bir hakem. Grup maçlarından sonra Fatih Terim’in şikayetçi olduğu bir hakem. Ülkesinde medya patronu, sevdiği için hakemlik yapıyor.

Maçı mümkün mertebe, topu oyunda tutmak uğruna saldı. Hakemi şikayet edebileceğimiz veya yakınacağımız bir olay yok. 56. dakikada Türkiye’nin bir avantajını kesmesi klasına yakışmadı. Gösterdiği kartlar doğruydu. Volkan Şen’e çıkan sarı kırmızı olabilirdi.

Rakip takımın zaman çalmak için oyunu yavaşlatmasına karşı biraz daha dinamik davrabilirdi. Bizim futbolcularımız, hakem ve hakem kararlarıyla uğraşırken, oyuna olan konsantrasyonları bozuldu. Ama Hırvatlar, hakemin ve oyun kurallarının verdiği tolöransı profesyonelce kullanarak oyunu kontrol eden taraf oldular.

Şu ana kadar oynanan maçlarda görülen o ki, hakemler ufak tefek dokunuşlarda oyunu devam ettiriyorlar.

Türk futbolcusu ve hakemlerinin, bu anlayıştan çok ders çıkarması, önümüzdeki sezon bu anlayışı lige yansıtmaları gerekir.