2019’un ilk haftasında bir Cuma günü akşamıydı. Eşim ve kızımı Görükle’ye götürüyordum. Uludağ Üniversitesi’ne yaklaşırken eşim “Benim BuKart’ımın vize zamanı geldi, üniversite tren istasyonu içinde vizematik var, oraya gidip beş dakikada vize işini halledelim!” deyince direksiyonu oraya kırdım. Hava kararmış, lambalar yanıyordu, istasyon da arabalar ve insanlarla epey kalabalıktı. Arabayı park edecek bir yer aradım, bulamayınca kaldırıma çıkardım. Kaldırım içime sinmedi, ileride çimenlik bir alan gördüm, arabayı oraya bırakmanın iyi olacağını düşündüm. Çimenlik alana girince tekerlerin sert değil yumuşak bir zemine temas ettiğini farkettim. Sabah hafif kar yağmış, toprak yumuşamıştı, bunu hiç düşünmemiştim. Tekerlerin çamura battığını anlayınca geri geri gidip ordan çıkmak istedim, bu tekerlerin daha fazla çamura batmasından başka bir işe yaramadı. İndik arabadan, bazı kişilerden yardım istedik ama bir çözüm bulamadık. “Araba burda kalsın, biz bir taksiyle Görükle’ye devam edelim, sabah bir çekici çağırır, arabayı çıkarırız” dedim, bir taksi için sağa sola baktık. Az sonra bir taksi geldi, genç şoföre gideceğimiz yeri söyledik. “Arabamız şurda çamura battı, bakın üstümde çamur izleri var” dedi kızım.

Taksi şoförü yirmili yaşların ortasında, kısa saçlı, uzun boylu biriydi. Arabamızı görünce “Niye taksiyle gidesiniz ki? Arabayı çamurdan çıkarmak lazım!” dedi ve hemen bagajda çekme halatı aramaya koyuldu. O takside yeni çalışmaya başlamış, o nedenle araması bir süre devam etti. Yoktu çekme halatı takside. Oradaki minibüs ve otobüs şoförlerine sorduk, onlarda da yoktu veya belki vardı vermek istemediler. Kızım Görükle’de tanıdığı birini aradı, onda çekme halatı olduğunu öğrendi. Adının Güven Yılmaz olduğunu öğrendiğimiz genç şoförün parayı düşünmeyen yardımsever tavrı üçümüzün de dikkatini çekti. O dakikadan itibaren söz ve davranışları ona olan hayranlığımızı giderek artırdı. Görükle’ye varınca kızımın telefon ettiği tanıdığı da çekme halatıyla geldi. Güven Yılmaz çalıştığı taksi durağında taksiyi bıraktı, kendi Fiat Tipo arabasını aldı. Eşim ve kızım Görükle’de indiler. Güven Yılmaz ve çekme halatı sahibiyle Uludağ Üniversitesi tren istasyonuna döndük. Hafif görünümlü Fiat Tipo’nun benim arabayı çamurdan çıkarmakta yetersiz kalacağını düşündüm bir an. Ama ilk seferde halat kopsa da ikinci seferde Fiat Tipo, arabamı çamurdan çıkarmayı başardı. Gecenin kahramanı Güven Yılmaz’a çok teşekkür ettim, hakkını fazlasıyla verdim. Arabama çekme halatı sahibini de alarak ikimiz Görükle’ye döndük. Gecenin ilerleyen saatinde Bursa’ya doğru yol alırken hep bu konuyu konuştuk.

Sonraki günlerde hep Güven Yılmaz’la ilgili şeyler yaptım. Bir yazı hazırladım, Bursa Hakimiyet Gazetesi köşe yazarı Erdal Özdür’le uzun yıllardan gelen bir dostluğumuz vardı, yazımı ona gönderdim, o da köşesinde bunu yayınladı. Yazıyı gören Şoförler Derneği Başkanı Hasan Topçu beni aradı, 10 Ocak 2019 Perşembe 13.30’da Gökdere’de dernek binasında Güven’i ödüllendireceklerini söyledi, beni de davet etti. Belirtilen saatte derneğe gittik. Ben bir de sözel olarak olayı ona anlattım, Güven’in söz ve davranışlarından çok etkilendiğimizi belirttim. Hasan Topçu “Güven bizi gururlandırdın yavrum” dedi, sarılıp onu öptü, beş kişilik kahve takımı verdi. Ben de Güven’e iki kitap takdim ettim. Başkan çay ikram etti, basından sorumlu yetkili fotoğraflar çekti, video kaydı yaptı.

Genç taksi şoförü Güven Yılmaz’ın güzel davranışının ödüllendirilmesi onun kadar beni de mutlu etti…